"Dedelerimizin Tapu Senedi, Bizlerinde Geleceği"

Bazen bir tarih satırında, koca bir milletin kaderi saklıdır. 24 Temmuz 1923… Belki gençler için yalnızca bir tarih, ama benim için dedelerimizin cephedeki çamura bulanmış ayakkabısının izi, ninemin yakasını saran endişeli bekleyişin tarihi. Lozan Antlaşması işte tam da o gün, bizim yeniden doğduğumuz gündür.

Ben Lozan'ı bir belge olarak değil, bir dik duruş olarak görüyorum. Sırtını Anadolu’ya yaslamış bir milletin, “Ben buradayım!” deyişinin en güçlü hali. Sevr’in karanlığından, Lozan’ın aydınlığına çıkarken elimizde yalnızca onurumuz, inancımız ve bir avuç yorgun ama dimdik insan vardı.

İsmet Paşa'nın Lozan’daki masada verdiği mücadele, cephedeki bir savaş kadar gerçekti. Her kelimesinde Anadolu’nun sesi vardı; her itirazında bir köy öğretmeninin, bir yetimin, bir şehit annesinin duası. O masada sadece sınırlar değil, geleceğimiz çiziliyordu.

Lozan'la birlikte borçlarımız yeniden düzenlendi, kapitülasyonlar tarihe karıştı, azınlık meseleleri ulusal egemenlik ilkesiyle çözüldü. Ama bana sorarsanız en büyük kazanım, “Biz varız!” diyebilmemizdi. Başkalarının gölgesinde değil, kendi göğümüz altında, başımız dik bir yaşamın kapıları aralandı.

Bugün özgürce konuşabiliyorsak, kendi bayrağımız altında yaşayabiliyorsak, bu büyük ölçüde Lozan sayesinde. Bu yüzden her 24 Temmuz’da gözlerim dolu dolu bakarım o tarihe. Çünkü bilirim ki, orada sadece mürekkep değil, bir milletin alın teri, gururu ve umudu vardır.

Cumhuriyetle Kalın...