Türkiye’de gazetecilik yapmak, yalnızca haber kovalamak değil, aynı zamanda hayatta kalma mücadelesidir. Kalemiyle doğruyu yazmak isteyen herkesin yolu ya mahkeme salonlarından geçiyor ya da işsizlikle sınanıyor. Çünkü bu ülkede gerçekler rahatsız eder, hakikat çoğu zaman susturulmak istenir.

 

Gazetecilik aslında kamu adına sormaktır: “Bu paralar nereye harcandı?”, “Bu olay neden oldu?”, “Kim sorumlu?” Ancak Türkiye’de bu soruları sormak, çoğu zaman “düşmanlık” olarak görülür. Güç odakları, gazeteciliği denetleyen değil, biat eden bir meslek olarak görmek ister. Oysa gazeteci, alkışlamak için değil, gerektiğinde uyarmak için vardır.

 

Bugün Türkiye’de gazetecilik yapan biri, haber yapmadan önce üç kez düşünmek zorunda kalıyor. İlk olarak “Bu haber gerçek mi?” diye değil, “Bu haberi yazarsam başıma ne gelir?” diye düşünüyor. Çünkü birçok gazeteci yaptığı haber nedeniyle gözaltına alındı, tutuklandı, susturuldu. Kimi zaman bir sosyal medya paylaşımı bile yeterli oluyor fişlenmek için.

 

Basın özgürlüğü anayasada yazıyor olabilir ama sokakta durum farklıdır. Yüzlerce gazeteci işsiz. Televizyon kanalları ve gazetelerin büyük kısmı tek sesli hale gelmiş durumda. Bağımsız gazetecilik ya dijital mecralara sıkıştı ya da mali olarak sürdürülemez hale geldi. Çünkü ilanlar kesiliyor, baskılar artıyor, hakaret davaları sıradanlaştı.

 

Sadece siyasi değil, ekonomik baskı da ciddi bir sansür aracına dönüştü. Patronlar “haber yapma, başımız derde girmesin” diyerek gazetecinin elini kolunu bağlıyor. Yandaş olmayan medya susturuluyor, kalanlar ise ya dönüşüyor ya da kapanıyor.

 

Ama yine de vazgeçmeyenler var. Tüm baskılara rağmen mikrofonunu halkın sesine çeviren, sorularıyla gündemi sarsan, gerçekleri ısrarla ortaya koyan gazeteciler hâlâ var. Onlar sayesinde bu meslek hâlâ ayakta. Onlar sayesinde halk, olan biteni öğrenebiliyor.

 

Türkiye’de gazetecilik çok zor, evet. Ama bu zorluk, gazeteciliği değersiz kılmaz. Tam tersine, bu şartlarda hâlâ gazetecilik yapılabiliyorsa, bu mesleğin gücünü ve inatçılığını gösterir. Gazetecilik susmaz. Belki susturulmaya çalışılır, ama mutlaka bir yolunu bulur ve konuşur.

 

Çünkü gazetecilik sadece bir meslek değil, aynı zamanda toplumun vicdanıdır. Ve vicdan sustuğunda, karanlık büyür.